Η ώρα είναι 21:05, τι ωραία που έξω δεν έχει νυχτώσει εντελώς. Τα παιδιά έχουν αποκοιμηθεί στα καθισματάκια αυτοκινήτου, ο Δημήτρης οδηγεί και ξεφυσάει μόλις αντιλαμβάνεται την απίστευτη κίνηση στους δρόμους και εγώ γράφω αυτές τις γραμμές στο κινητό μου.
Είναι Κυριακή, είναι η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου και είναι η γιορτή των αγαπημένων μας μπαμπάδων. Το γιορτάσαμε με αγκαλιές, κολύμπι, παιχνίδια, φαγητό και ΦΑΓΗΤΟ και μετά από μια γεμάτη ημέρα γυρίζουμε σπίτι επιτέλους. Ναι, το πρόγραμμα των παιδιών αγνοήθηκε πλήρως, αλλά τι πειράζει; Στις διακοπές επιτρέπονται όλα. Ή μάλλον σχεδόν όλα. (Ελπίζω βέβαια να μην αρχίσουν να γκρινιάζουν όταν τα ξυπνήσουμε για να τα βάλουμε στα κρεβάτια τους).
Βλέπω έξω από το παράθυρο τα διπλανά αυτοκίνητα. Οικογένειες, παιδιά, παππούδες. Όλοι φαίνονται κουρασμένοι, αλλά πλήρεις. Πρέπει να πέρασαν καλά. Λίγο πιο κάτω, το αμάξι μας σταματά δίπλα σε ένα άσπρο αυτοκίνητο με οδηγό ένα κορίτσι γύρω στα 20. Με κοιτάει, με ξανά κοιτάει. Κατεβάζει το παράθυρο και αρχίζει και μου μιλάει, μου γελάει. Αχ, πόσο χαίρομαι κι εγώ. Μου λέει υπέροχα λόγια, νιώθω την αγάπη της. Τα μάτια της όμως, δεν λάμπουν. Εκπέμπουν θλίψη. Λίγο πριν αναγκαστούμε να στρίψουμε αριστερά για να πάμε προς το σπίτι, το κορίτσι αρχίζει και με «εκλιπαρεί» να την κάνω follow στο Instagram. Σοκάρομαι, δεν θα πω ψέμματα. Θα την κάνει τρομερά ευτυχισμένη μου λέει. Δεν την ακολουθεί σχεδόν κανένας μου ξανά λέει. Και στεναχωριέται, μου λέει. Μα πριν προλάβει να συνεχίσει στρίψαμε και την έχασα. Και έμεινα παγωμένη.
Ένα τόσο όμορφο κορίτσι, να έχει καταλάβει τόσο λάθος το νόημα της ζωής. Και δυστυχώς δεν είναι η μόνη. Αρκετά συχνά λαμβάνω πολλά μηνύματα από κορίτσια και αγόρια - πολλές φορές και από ανήλικα παιδιά(!) - που με παρακαλούν για ένα follow, δεν έχουν αυτοπεποίθηση μου λένε, δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, δεν έχουν φίλους, δεν έχουν σχέση, δεν νιώθουν αγάπη. Αυτά είναι τα λόγια τους.
Αγάπη.
Αυτή τους λείπει.
Και στεναχωριέμαι τόσο πολύ. Πώς γίνεται όταν είσαι 20 ετών, όταν τα συναισθήματα σου ξεχειλίζουν, όταν τα ζεις όλα στα κόκκινα, να μην μπορείς να ζήσεις την αγάπη, το ομορφότερο συναίσθημα όλων, στο φουλ;
Μήπως γιατί δεν αγαπάς εσύ πρώτα τον εαυτό σου; Μήπως γιατί έχεις αποπροσανατολιστεί; Έχεις χάσει το στόχο σου;
Όλα πλέον μετριούνται με likes και followers. Ναι, στην τεράστια αυτή παγίδα έχουμε πέσει όλοι μέσα. Όλοι. Εγώ, εσύ, οι φίλοι μας.
Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να κρινόμαστε από αριθμούς;
Το κυνήγι της ευτυχίας έχει μετατραπεί σε κυνήγι για followers και likes.
Ζούμε σε παράλληλο σύμπαν, ζούμε μια ζωή περίπου δική μας, μια ζωή που θα θέλαμε να είναι δική μας. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει κρίνοντας τους εαυτούς μας από τα social media. Είμαστε πάντα όμορφοι, ευτυχισμένοι, χαμογελαστοί. Φοράμε πάντα τα πιο ωραία ρούχα, είμαστε πάντα στα πιο ωραία μέρη. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να δείχνουμε. Δεν ποστάρουμε ποτέ φωτογραφίες που να φαινόμαστε χάλια, να κλαίμε ή με νεύρα. Δεν ανεβάζουμε ποτέ φωτογραφία όταν είμαστε με τις πιο παλιές φόρμες κάτω από τα σκεπάσματα, με μαύρους κύκλους και άλουστα μαλλιά. Ή μάλλον ψέμματα. Ανεβάζουμε, αλλά όχι την πραγματικότητα. Ανεβάζουμε κάποια παλιά φωτογραφία, από την «καβάτζα» που έχουμε προνοήσει να έχουμε, που θα δείχνει μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που βιώνουμε εκείνη τη στιγμή.
Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Το έχω κάνει κι εγώ. Να είμαι down δηλαδή και να ανεβάζω φωτογραφία που γελάω. Ω ναι, το έχω κάνει. Εσύ;
(Ναι)
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι το εξής:
Κυνηγάμε όλοι την τελειότητα, αντί να κυνηγάμε την ευτυχία. Η ευτυχία δεν είναι τέλεια. Μπορεί να κάθεσαι σε ένα μισοσπασμένο παγκάκι, να φοράς εκείνη τη φόρμα που σε παχαίνει αλλά είναι τρομερά άνετη για να την πετάξεις, να είσαι αχτένιστη αλλά παράλληλα τρομερά ευτυχισμένη γιατί είσαι παρέα με την κολλητή σου και τρώτε παγωτό λέγοντας τα κουτσομπολιά της ημέρας. Ξέρω, δεν είναι τέλεια φωτογραφία και ούτε θα πάρεις πολλά Likes (ειδικά εάν έχει ήδη νυχτώσει και δεν έχεις προλάβει καν το ηλιοβασίλεμα-omg) όμως who cares. Αυτή η όχι τέλεια εικόνα είναι μια σούπερ ευτυχισμένη εικόνα.
Μην είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου, μην τον μαλώνεις, μην τον συγκρίνεις, μην τον αδικείς. Είσαι ένας και μοναδικός. Είσαι υπέροχος άνθρωπος. Ξεχωριστός. Αξίζεις την αγάπη όλων. Αξίζεις την αγάπη τη δική σου! Και αν νιώθεις μοναξιά, κλείσε το κινητό σου και βγες έξω. Εκεί θα βρεις φίλους. Εκεί θα ζήσεις τη ζωή σου. Έξω.
Πέρασε η ώρα. Φτάσαμε σπίτι, ώρα να ξυπνήσουμε τα παιδιά για να μπούμε μέσα. Ουπς.
Με αγάπη,
Δούκισσα
